Αρχική "Image" Μορφή άρθρου

Αλληλεπίδραση αντιεπιληπτικών και αντισυλληπτικών παραγόντων

Περιεχόμενα1 Αντισυλληπτικοί παράγοντες1.1 Μεταβολισμός των αντισυλληπτικών2 Επίδραση των αντιεπιληπτικών στον μεταβολισμό των αντισυλληπτικών3 Επίδραση των αντισυλληπτικών στον μεταβολισμό των αντιεπιληπτικών παραγόντων4 Βιβλιογραφία- περαιτέρω μελέτη: Οι γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας που λαμβάνουν αντιεπιληπτικά φάρμακα πρέπει αν αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη προσοχή, ως προς την μέθοδο αντισύλληψης που εφαρμόζουν, καθώς οι αντιεπιληπτικοί παράγοντες ενδεχομένως να επηρεάσουν την αποτελεσματικότητα των αντισυλληπτικών φαρμάκων, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε μη αναμενόμενη εγκυμοσύνη και την πιθανή έκθεση του εμβρύου στην τερατογόνο δράση των αντιεπιληπτικών. Αντισυλληπτικοί παράγοντες Όταν χρησιμοποιούνται σωστά, τα από του στόματος αντισυλληπτικά αποτυγχάνουν ως μέθοδο αντισύλληψης στο 1% του γενικού πληθυσμού και το 3-6% των γυναικών που πάσχουν από επιληψία, η σωστή ενημέρωση επομένως και η ενημερωμένη συναίνεσή τους είναι σημαντική προ της χορήγησης οποιουδήποτε αντιεπιληπτικού παράγοντα σε συνδυασμό με αντισυλληπτικά. Παράγοντες που συνδυάζουν οιστρογόνα με προγεστίνη (συνθετική προγεστερόνη με μοριακή δομή όμοια προς την ενδογενή προγεστερόνη), αν και έχουν δυνητικά σημαντικές ανεπιθύμητες ενέργειες, χρησιμοποιούνται…

Περισσότερα…

Πρόβλημα με τις αισθήσεις

Το σώμα μου αντιλαμβάνεται τα ερεθίσματα υπερβολικά και αντιδρά υπερβολικά. Στον υπερθετικό βαθμό λειτουργούν και οι αισθήσεις μου. Στη ζέστη όλα είναι πάρα πολύ χαλαρά (αισθήσεις, κινήσεις) στο κρύο όλα είναι πάρα πολύ έντονα.   

Περισσότερα…

Επαγώμενη από την Levodopa Δυσκινησία

Περιεχόμενα1 Επιδημιολογία2 Διακυμάνσεις των επιπέδων ντοπαμίνης3 Παθοφυσιολογία4 Επίδραση στην ποιότητα ζωής5 Θεραπευτική προσέγγιση Ο όρος επαγώμενη από την levodopa δυσκινησία αναφέρεται στις κινητικές διακυμάνσεις και τις ακούσιες κινήσεις που σχετίζονται με την χρόνια χορήγηση levodopa. Επιδημιολογία Παράγοντες κινδύνου Ηλικία: οι νεότεροι ασθενείς έχουν αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης δυσκινησίας Διάρκεια θεραπείας: μεγαλύτερη διάρκεια της νόσου, μακροχρόνια θεραπεία και μεγαλύτερες δόσεις levodopa αποτελούν επίσης παράγοντες κινδύνου Σύμφωνα με την μελέτη STRIDE-PD ασθενείς που κατοικούν στην Βόρεια Αμερική έχουν περισσότερες πιθανότητες ανάπτυξης δυσκινησίας, ενώ το ίδιο ισχύει και για το θύλη φύλο [embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=4S56JGo826g[/embedyt] Διακυμάνσεις των επιπέδων ντοπαμίνης Η levodopa-induced δυσκινησία είναι συνήθως εξαρτώμενη από την levodopa και όταν η χορήγησή της σταματά, η δυσκινησία επίσης σταματά, επανέρχονται ωστόσο τα συμπτώματα του παρκινσωνισμού. Αναγνωρίζονται διαφορετικοί τύποι δυσκινησίας, όπως είναι η δυσκινησία κατά την κορύφωση της δόσης (peak dose dyskinesia), η διφασική δυσκινησία (biphasic) και η δυσκινησία κατά την μείωση των επιπέδων της ντοπαμίνης (off-dystonia).…

Περισσότερα…

Νευροπαθολογικά ευρήματα στις ζωνιαίες μυϊκές δυστροφίες

Νευροπαθολογικά ευρήματα Η μυϊκή βιοψία όταν πραγματοποιείται στους μετρίως εμπλεκόμενους μύες και αποκαλύπτει μεταβολή και διακύμανση του μεγέθους των μυϊκών ινών λόγω ατροφίας και υπετροφίας και ενδεχομένως κεντρικούς πυρήνες. Οι σοβαρότερα εμπλεκόμενοι μύες εμφανίζουν στοιχεία εκφύλισης με σφαιροειδείς μυϊκές ίνες, σημαντική διακύμανση του μεγέθους των ινών, γωνιώδεις και πρισματικές ίνες, κεντρικούς πυρήνες, αναγεννώμενες ίνες και αύξηση του λιπώδους ιστού. Εμφανίζονται επίσης διαχωριζόμενες μυϊκές ίνες, σκοριοφαγωμένες (moth-eaten fibers) και λοβιώδεις ίνες. Κενοτοπιώδη έγκλειστα, εοσινοφιλικά κυτταροπλασματικά σωμάτια, συσσωματώματα, καθώς και μικρού μεγέθους ίνες που εκφράζουν την νεογνική και εμβυϊκή μυοσίνη, επίσης ενδεχομένως να παρατηρηθούν. Στα προχωρημένα στάδια της νόσου, η μυϊκή βιοψία μπορεί να καταδείξει μόνο αύξηση του ενδομυϊκού συνδετικού ιστού και ίνωση. Η διάγνωση των ζωνιαίων μυϊκών δυστροφιών τίθεται με την αναγνώρισης της παθολογικής, ή απούσας πρωτεΐνης, η οποία ολοκληρώνεται με ανοσοϊστοχημικές μεθόδους και την χρήση ειδικών για κάθε πρωτεΐνη αντισωμάτων, ή με γενετική ανάλυση.    

Περισσότερα…

Το σύνδρομο Sandifer

Περιεχόμενα1 Περιγραφή2 Διάγνωση και διαφορική διάγνωση3 Θεραπεία4 Βιβλιογραφία-περαιτέρω μελέτη: Περιγραφή Το σύνδρομο Sandifer χαρακτηρίζεται από στροφικές δυστονικές κινήσεις των ραχιαίων μυών και οπισθότονο και αφορά κυρίως στους αυχενικούς μύες, τους μύες της ράχης και των άνω άκρων και σχετίζεται με συμπτωματική γαστροοισοφαγική παλινδρόμιση, οισοφαγίτιτδα, ή οισοφαγοκοίλη. Το ιστορικό ενδέχεται να αποκαλύψει συσχέτιση των συμπτωμάτων με τα γεύματα, ενώ συχνά παρατηρείται απώλεια βάρους. Παρατηρείται κατά κύριο λόγο στην παιδική ηλικία, ωστόσο έχει περιγραφεί και ένας αριθμός περιστατικών και σε ενήλικες. Διάγνωση και διαφορική διάγνωση Το σύνδρομο Sandifer πρέπει να διαφοροδιαγιγνώσκεται από τις επιληπτικές κρίσεις, μυοκλονικές και δυστονικές κινήσεις. Ο παρακλινικός έλεγχος περιλαμβάνει την διενέργεια γαστροσκόπησης και 24ωρης καταγραφής του οισοφαγικού pH, ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος και ηλεκτρομυογραφήματος για τον αποκλεισμό επιληπτικής, ή επιληπτόμορφης δραστηριότητας και μυόκλονου, καθώς και τον απεικονιστικό έλεγχο του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού προς αποκλεισμό άλλων παθολογικών καταστάσεων. Θεραπεία Η θεραπευτική αντιμετώπιση περιλαμβάνει την χορήγηση προκινητικών παραγόντων, αντιόξινων, ανταγωνιστών των…

Περισσότερα…

Αγαπητέ Θεέ

Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης Τίτλος πρωτοτύπου: Éric-Emmanuel Schmitt – Oscar et la Dame Rose Αγαπητέ Θεέ, Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σού το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους. Θες να σ’ το αποδείξω; Ξανακοιτά λίγο πιο πάνω και δες πώς αρχίζω το γράμμα μου! «Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού…

Περισσότερα…

Ζωνιαία μυϊκή δυστροφία τύπου 1Ε (LGMD 1Ε)

  LGMD 1Ε     Επίσης γνωστή και ως οικογενής διατατική μυοκαρδιοπάθεια με διαταραχή αγωγιμότητας και μυϊκή δυστροφία. Πρόκειται για αυτοσωματική κυρίαρχη κατά ζώνες μυϊκή δυστροφία, που σχετίζεται με μετάλλαξη του γονίδιο που κωδικοποιεί την πρωτεΐνη Δεσμίνη, στο χρωμόσωμα 2q35. Μέχρι σήμερα η νόσος έχει περιγραφεί έχει περιγραφεί σε μια μεγάλη γαλλο-καναδική οικογένεια. Η νόσος ξεκινάει συνήθως κατά την 2η δεκαετία της ζωής, ωστόσο δεν αποκλείεται έναρξη και αργότερα κατά την ενήλικο ζωή, με εγγύς μυϊκή αδυναμία. Οι ασθενείς παρουσιάζουν επίσης υπερτροφία των κνημών, κόπωση, δύσπνοια, καρδιακή αρρυθµία που αποτελεί συνήθως την πρώτη εκδήλωση από το καρδιαγγειακό σύστημα, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια αργότερα κατά την πορεία της νόσου, ή ακόμα και αιφνίδιο θάνατο χωρίς προηγούμενα συμπτώματα από το καρδιαγγειακό σύστημα. Η εξέλιξή της είναι συνήθως βραδεία και οι ασθενείς παραμένουν πλήρως λειτουργικοί. Τα επίπεδα της CK είναι υψηλόετρα 2-4 φορές του φυσιολογικού, ιδίως στους άρρενες, ενώ η μυϊκή βιοψία μυών αποκαλύπτει…

Περισσότερα…

Εισαγωγή στις ζωνιαίες μυϊκές δυστροφίες

Εισαγωγή Γενικές θεωρήσεις και φυσική ιστορία Οι ζωνιαίες μυϊκές δυστροφίες είναι μια ομάδα κλινικά, γενετικά και μυοπαθολογικά ετερογενών νοσημάτων, που χαρακτηρίζονται από μυϊκή αδυναμία και ατροφία στην ωμική και την πυελική ζώνη. Η πρώτη περιγραφή πραγματοποιήθηκε από τον Wilhelm Erb, ως μία ομάδα νοσημάτων που δεν μπορούν να ταξινομηθούν στις κατηγορίες των δυστροφιών Duchenne/Becker, την προσωποωμοβραχιόνιο, ή την ωμοπερονιαία μυϊκή ατροφία, ενώ ο όρος Ζωνιαία μυϊκή δυστροφία αποδόθηκε από τους Walton και Nattrass, οι οποίοι περιέγραψαν την ομάδα αυτή ως ζωνιαίες μυϊκές δυστροφίες ή δυστροφίες του Erb. Σύμφωνα με αυτή την πρώτη ταξινόμηση, οι ζωνιαίες μυϊκές δυστροφίες (LGMD) εμφανίζονται σε άρρενες και θήλυς κατά την πρώτη, ή δεύτερη δεκαετία της ζωής, κληρονομούνται συνήθως με τον υπολειπόμενο και σπανιότερα τον κυρίαρχο αυτοσωματικό χαρακτήρα και χαρακτηρίζονται από ατροφία και μυϊκή αδυναμία στην ωμική και πυελική ζώνη, άλλοτε άλλη πορεία και πρόγνωση, καθήλωση σε αναπηρικό αμαξίδιο εντός 20-30 ετών από την έναρξη και…

Περισσότερα…

Αιμάτωση του Θαλάμου

ΑΙΜΑΤΩΣΗ ΘΑΛΑΜΟΥ

Η αγγείωση του θαλάμου περιγράφηκε απρχικά από του Duret (1874) και αργότερα από τους Foix & Hillemand (1926), Lazorthes (1961), Plets και συνεργάτες (1970), Nooru Goto (1973) και τέλος από τον Percheron (1976, 1977) ο οποίος περιέγραψε λεπτομερώς τις θαλαμμικές αρτηρίες και πολλές από τις συχνές παραλλαγές τους. Ο Θάλαμος αιματώνεται από τέσσερις κύριους αρτηριακούς κλάδους: Την πολική αρτηρία που είναι κλάδος της οπίσθιας αναστομωτικής αρτηρίας. Η πολική αρτηρία αιματώνει την περιοχή των προσθίων πυρήνων. Τις παράμεσες αρτηρίες που είναι κλάδοι της βασικής αναστομωτικής (P1 μοίρα της οπίσθιας εγκεφαλικής αρτηρίας). Πρόκειται για τρεις κλάδους τους άνω, μέσο και κάτω. Ο κάτω κλάδος αιματώνει τιν μέσο εγκέφαλο και την γέφυρα, ενώ ο άνω κλάδος συμβάλλει στην αιμάτωση του θαλάμου και συνιστά την θαλαμοϋποθαλαμική ή παράμεση αρτηρία του Percheron. Οι παράμεσες αρτηρίες δύνανται να είναι διφυείς, ή να εκφύονται από κοινό στέλεχος. Οι παράμεσες θαλαμικές αρτηρίες αιματώνουν τον έσω ραχιαίο πυρήνα, το…

Περισσότερα…